Wzorzec rasy terrier brazylijski (FCI standard)
Wzorzec FCI nr 341 /6.06.2007/F/D/GB
TERIER BRAZYLIJSKI (Terrier Brazileiro)
Pochodzenie: Brazylia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 21.05.2007
Użytkowanie: do polowania na drobną zwierzynę, pies do towarzystwa i stróżowania.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery sekcja 1 teriery duże i średnie Próby pracy nie są wymagane.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Przodkowie tego teriera nie pochodzą z Brazylii. W XIX i na początku XX wieku wielu młodych Brazylijczyków studiowało na uniwersytetach europejskich, najczęściej we Francji i w Anglii. Do kraju wracali często z żonami, które zabierały do swej nowej ojczyzny małe pieski w typie teriera. Ci młodzi ludzie wraz z rodzinami wracali, by żyć na swoich farmach, które opuścili na czas studiów. Ich małe pieski adaptowały się do życia na wsi i siłą rzeczy spokrewniły z miejscowym pogłowiem. W ten sposób powstały psy o pewnym wyglądzie i ten fenotyp utrwalił się na przestrzeni kilku pokoleń. Rozwój wielkich miast spowodował, że farmerzy z rodzinami i pracownikami stopniowo zaczęli się do nich przenosić, a ich małe psy kolejny raz zmieniały warunki życia.
WYGLĄD OGÓLNY: Wysmukły pies średniego wzrostu, proporcjonalny, budowa jego jest silna, ale nie ciężka, sylwetka zamyka się w kwadracie, a jej linie są zaokrąglone, co odróżnia teriera brazylijskiego od foksteriera krótkowłosego psa o obrysie kanciastym.
CHARAKTER I ZACHOWANIE: Ruchliwy, bystry, aktywny i ostry, przyjacielski i miły dla znajomych.
GŁOWA: Oglądana z góry ma kształt trójkątny, szeroka u nasady o uszach dobrze rozstawionych, zwęża się znacznie od oczu ku koniuszkowi kufy. Gdy patrzymy na głowę z profilu, górna jej linia lekko unosi się od koniuszka nosa do stopu, w tym miejscu, na wysokości oczu kieruje się wyraziście ku górze, a jej przedłużenie biegnące do guza potylicznego jest lekko wypukłe. Mózgoczaszka jest zaokrąglona i lekko spłaszcza się w okolicy czołowej. Przy oglądaniu z góry, boczne linie zwężają się na poziomie oczu. Odległość między zewnętrznym kątem oka a nasadą ucha jest taka sama jak pomiędzy oboma zewnętrznymi kątami oczu. Wyraźne wgłębienie bruzdy czołowej. Stop zaznaczony.
TRZEWIOCZASZKA: Trufla nosowa: średnio rozwinięta, ciemnej barwy, należycie otwarte nozdrza. Kufa oglądana z góry ma kształt trójkąta równobocznego, którego podstawą są dwa kąty zewnętrzne oczu a czubkiem jest koniuszek nosa. Kufa jest mocna, należycie wyrzeźbiona pod oczami, spadzista w okolicy stopu. Wargi suche, ścisłe, tak przylegające, że przykrywają zęby, szczęka i żuchwa tworzą dokładne zamknięcie. Uzębienie regularnie rozstawione i dobrze rozwinięte 42 zęby zwarte w zgryzie nożycowym. Policzki dobrze rozwinięte, suche.
Oczy umiejscowione w połowie odległości między truflą nosową a guzem potylicznym, dobrze rozstawione. Odległość pomiędzy zewnętrznymi kątami oczu jest taka sama jak od kąta zewnętrznego oka do czubka nosa. Gdy patrzymy na nie od przodu, są duże, średnio wypukłe o wyraźnie rozwiniętych łukach nadoczodołowych, zaokrąglone o bystrym, żywym wyrazie. Tak ciemne, jak to tylko możliwe. U psów o łatach błękitnych oczy są szaroniebieskie, u tych które mają brązowe znaczenia są brązowe, zielone lub niebieskie.
Uszy osadzone bocznie na wysokości oczu, znacznie rozstawione jedno od drugiego, mają trójkątny kształt i są półuniesione. Ich koniuszki kierują się ku zewnętrznym kątom oczu. Uszy nie są kopiowane.
SZYJA: Umiarkowanie długa, proporcjonalna, pasująca do głowy. Wtapia się harmonijnie zarówno w tułów, jak i w głowę. Szlachetna w obrysach, sucha, w górnej linii lekko łukowata.
TUŁÓW : Wyważony, nie za ciężki, sylwetka o opływowych liniach, w obrysie kwadratowa. Kłąb dobrze uwypuklony, harmonijnie połączony z kończynami przednimi. Górna linia mocna i prosta, lekko opadająca od kłębu w kierunku zadu. Grzbiet stosunkowo krótki i dobrze umięśniony. Lędźwie krótkie i silne, harmonijnie łączą się z zadem. Zad lekko skośny, dobrze rozwinięty i umięśniony, ogon nisko osadzony. Klatka piersiowa średniej szerokości, nie stanowi przeszkody dla swobodnie pracujących przednich kończyn. Przedpiersie mało uwydatnione. Mostek jest długi, a żebra dobrze wysklepione. Pozycja mostka jest pozioma przy małym zagięciu. Klatka piersiowa sięga łokci. Linia dolna lekko wznosząca się ku tyłowi, ale nie charcia.
OGON: Może być od urodzenia krótki lub długi i w dowolnej postaci zostawiony. Ale nie powinien sięgać poza staw skokowy. W kraju pochodzenia rasy długi ogon był zwykle skracany. Ogon kopiowany: między drugim a trzecim kręgiem, krótki, nisko osadzony. Ogon niekopiowany: krótki, nie sięga poza staw skokowy, osadzony nisko, dość mocny, noszony do góry, ale nie zakręcony nad grzbietem.
KOŃCZYNY: Kończyny przednie: gdy patrzymy na nie od przodu, są proste, umiarkowanie rozstawione. Kończyny tylne są szerzej rozstawione, także proste. Łopatki długie, skośne, tworzące kąt 110 – 120o . Ramiona mniej więcej tej samej długości co kości łopatek. Łokcie blisko ciała, położone na poziomie dolnej linii klatki piersiowej. Przedramiona proste, cienkie i suche. Nadgarstki tworzą otwarte kąty. Śródręcza proste i cienkie. Łapy o zwartych palcach, które nie kierują się na zewnątrz ani do wewnątrz, tworzą zajęczą łapę, dwa środkowe palce są dłuższe. Kończyny tylne silnie umięśnione. Uda dobrze rozwinięte o mocnej muskulaturze. Stawy kolanowe tworzą otwarty kąt. Podudzia w dobrej proporcji z udami. Stawy skokowe wysoko plasowane o rozwartych kątach. Śródstopia proste. Łapy zwarte, dłuższe od łap kończyn przednich. CHÓD: Elegancki , swobodny i szybki. Mało wydajny wykrok.
SKÓRA: Dobrze przylegająca do ciała, nie luźna, sucha.
OKRYWA WŁOSOWA: Włos krótki, śliski, cienki, ale nie miękki, dobrze przylegający, podobny do szczurzego. Poprzez sierść nie powinna prześwitywać skóra. Włos jest delikatniejszy na głowie, uszach, spodniej stronie szyi, dolnych i wewnętrznych partiach kończyn przednich oraz wewnętrznej stronie ud. Umaszczenie: zasadniczo białe w łaty czarne, rudobrązowe lub niebieskie. Typowe dla rasy są charakterystyczne znaczenia: podpalania ponad oczami, na bokach kufy i obu policzkach, we wnętrzu, u nasady i na obramowaniach uszu. Podpalanie powinno okalać różnokolorowe łaty rozmieszczonych na tułowiu. Głowa powinna być w łaty czarne, brązowe lub niebieskie obejmujące czoło i ciemiona, a także wierzch uszu. Może przez nią biec biała strzałka, mogą być też rozłożone symetrycznie i harmonijnie białe znaczenia. Najlepiej gdy występują na bokach kufy i wzdłuż bruzdy czołowej.
WZROST I WAGA: Wysokość w kłębie: dla samców 35-40 cm, dla suk 33-38 cm. Waga maksymalna: 10 kg.
WADY: Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane stosownie do ich stopnia.
• ogólne niedostatki budowy;
• kończyny inne niż proste;
• sierść długa lub nietypowa;
• błędy w umaszczeniu;
• stojące uszy;
• źle ułożone lub luźne łopatki.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• agresja, bądź lękliwość:
• zad inny niż lekko wysklepiony;
• przodozgryz lub tyłozgryz;
• brak harmonii, ogólnie nietypowa budowa.
Psy posiadające widoczne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane. UWAGA: Samce powinny mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.
żródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/341.pdf